از من و روزهایم چه میدانی ؛
جز تصویری که نشانت میدهم ؟
اینکه
من و تو خوبیم؛
لازم و کافی است .
This fearful waiting
ad lib repeated phrase
?what shall I do
من به زمان لرزه نیاز دارم
برگردم به هفده سالگی و دوباره تا به امروز زندگی کنم
تا یک بار دیگه خودمو تجربه و فراموش کنم
بعد آشفتگی و بی وزنی ؛ یه اتفاق کوچیک و صداهای پراکنده و اون حس خوبی که میخوای در آغوش بگیری و برای چند لحظه آروم باشی .
تا حالا خودتو جای گذاشتی؟
تو یه تاریخ خاصی ؟
تو یه جای خاصی ؟
بعد فراموش کنی کی ؛ کجا ؟
– خوب نـ . . . .
+ باش !
– . ـستم .
هر چه که بود
حالا شده تو
.
.
.
دلتنگی به قدری حجیمه که هیچ حرف و فکری رو نمیذاره بنویسم .
حکایت ما همیشه این بوده گفتم ببینمش مگر درد اشتیاق ….
گذر زمان چندان هم موثر نیست ، کافی است حافظه ی خوبی داشته باشی و لحظه ها در ذهنت ثبت شده باشند؛ با همان رنگ؛ با همان بو و آدمهایی که دیگر نیستند ؛ چشمهایت را ببندی و پلکت پرده ی فیلم دراماتیک روزهایت تا امروز شود .
